جهانِ من

زندگی بعدی

در پس این پرده‌ی خاکی غبار،

راهی‌ست پنهان، سوی دیاری نگار.

مرگ، دری نیست، که پایان شود،

پلکِ جهانی‌ست که بیدار شود.

دل که به عشقی ز جهان بسته بود،

ساکن این خاک نمی‌ماند زود.

می‌رود آرام به آن سوی راز،

جایی که روشن شود هر مجاز.

آنجا که مهتاب نتابد به شب،

عشق است و نور است، رها از تعب.

دستان یار آن‌سوی این انتظار،

می‌کشدت باز به بیدار یار.
 

زندگی این‌جاست، نه در این غبار،

مرگ، رهی نیست به دیوار و مار.

بل سفر است از عدم تا وصال،

در دل آن نور، به عشق و کمال