جهانِ من

🖤ه

دل داده‌ام بر مردی از جنس زمین

اما نمی‌داند که جانم با اوست همین

او ریشه دارد در دل دشت و نسیم

من در هوایش بی‌قرار و بی‌تقسیم

دستان او خاک و عرق را می‌شناسد

دل‌داده ام اما او هیچ نمیداند

او می‌دود در مزرعه، خورشید در دستش

من می‌تپم در سایه‌اش، آرام و مستش

هر روز می‌بیند مرا، اما چه سود؟

این عشق در چشمان او بی‌رنگِ بی رنگ بود
 

او کشاورز است و من یک شاخه‌ی سبز

اما نمی‌داند که در قلبم چه بذر…

بذری که عشق است و امیدی بی‌صدا

اما برای او، فقط باد است و ما…